Thursday, November 3, 2011

Thursday, September 29, 2011

"Έφυγε ο γιατρός Αντρέας Γκούσης", του Τέλλου Πανδή, στην εφημερίδα "Η φωνή των Αργυραδιτών" (αρ. φυλ. 103, Ιούλ-Αύγ. 2009)





Έφυγε ο γιατρός Αντρέας Γκούσης

Πλήρης ημερών και έχοντας προσφέρει ολόκληρη τη ζωή του στην επιστήμη αλλά και στην ανάδειξη του πολιτιστικού και λαογραφικού πλούτου του τόπου του, έφυγε από τη ζωή ο γιατρός Ανδρέας Γκούσης.
Μία εξέχουσα προσωπικότητα που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη πολλών ανθρώπων. Εκφράζοντας τα συλλυπητήριάς μας στην οικογένειά του, παραθέτουμε παρακάτω ένα σύντομο βιογραφικό.

Ανδρέας Γκούσης

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1918. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, ειδικεύτηκε στον Ευαγγελισμό (1948-49) και εργάστηκε ως επιμελητής στο Δρομοκαίτειο (1950). Μετεκπαιδεύτηκε με υποτροφίες στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου της Ρώμης (1951) και στο Παιδονευροψυχιατρικό Νοσοκομείο των Παρισίων (1952-3).
Την περίοδο 1942-1944 εργάστηκε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο και επανήλθε στη θέση του Διευθυντή από το 1954 μέχρι το 1984, όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Στο Παρίσι, όπου μετεκπαιδευόταν ο ιατρός Α. Γκούσης το 1952, συνέγραψε το βιβλίο «Βλάβες στον εγκέφαλο από τον ανώδυνο επιταχυνόμενο τοκετό»
Έγραψε επίσης το 1961 το βιβλίο «Χρήστος Τσηριγώτης – Απασχολησιοθεραπεία Προσπάθεια εφαρμογής των αρχών του», μία ενδιαφέρουσα πραγματεία, που αναπτύσσει το έργο και τις αρχές του πρωτοπόρου Έλληνα Ψυχιάτρου-Ανθρωπιστή. Ήταν μία αφορμή για να τονίσει την αξία των πρωτοποριακών ψυχιατρικών μεθόδων, μεταξύ των οποίων και η εργασιοθεραπεία, που με συνεχή επιμονή ο κ. Α. Γκούσης εφάρμοζε παρά τις αδυναμίες του συστήματος και τις κοινωνικές πιέσεις.
Τον Απρίλιο του 2005 του απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα από το σώμα των Διοικητών των Ψυχιατρικών Νοσοκομείων Ελλάδος για την προσφορά του στην Ιατρική και ειδικότερα στον τομέα της Ψυχικής Υγείας που με αλτρουισμό αφιέρωσε τη ζωή του.
Από το 1993 καθιέρωσε ετήσιο μαθητικό διαγωνισμό παιδιών των Δημοτικών σχολείων της Νότιας Κέρκυρας με θέματα τοπικού-ιστορικού ενδιαφέροντος στη μνήμη των γονιών του Δημήτρη και Σοφίας Γκούση.
Ο γιατρός Ανδρέας Γκούσης υπηρέτησε ενσυνείδητα την τοπική κοινωνία και αφιέρωσε τη ζωή του στην Ιατρική και ειδικότερα στον τομέα της Ψυχικής Υγείας με αυταπάρνηση, αλτρουισμό και υπευθυνότητα.

Αντί επικηδείου

Κόπηκε το νήμα της ζωής του γιατρού Αντρέα Γκούση, του διακεκριμένου επιστήμονα, του δραστήριου πατριώτη, του Κερκυραίου ευπατρίδη.
Με εξαιρετική - μέχρι τέλους – πνευματική διαύγεια, με ήρεμη συνείδηση και συνέπεια στις αρχές του, φεύγει - πλήρης ημερών – να συναντήσει τις ψυχές προσφιλών προσώπων και επιφανών προγόνων του.
Είχα την τιμή να με καλύπτει – πολλά χρόνια τώρα – η εμβέλεια της εμπιστοσύνης του, και την ευκαιρία να γνωρίσω τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του ευαίσθητου, κοινωνικά και επιστημονικά, του αγωνιστή γιατρού των χρόνων της ιταλογερμανικής κατοχής και του απελευθερωτικού μετώπου• του αταλάντευτου δημοκράτη• του διεκδικητικού – μαχητικού αρθρογράφου στον κερκυραϊκό και αθηναϊκό τύπο.
Δραστήριο μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού των δίσεκτων εκείνων χρόνων• μέλος επιστημονικών επιτροπών σε διεθνή συνέδρια• εξέχον στέλεχος πολιτιστικών και περιβαλλοντικών συλλόγων...
Η Κέρκυρα ήταν η έγνοια του, μα η Λευκίμμη η αγάπη του. Οι αγώνες του για την ποιότητα ζωής, την ανάδειξη της πολιτιστικής της κληρονομιάς και τη διατήρηση απ’ τη φθορά του χρόνου, των μνημείων της, ήταν συνεχείς κι επίμονοι.
Το αρχοντικό του νομικού και βουλευτή Σωκράτη Κουρή – το μετέπειτα Κογεβίνα – στους Αγ. Θεοδώρους, η έπαυλη των Καποδίστρια στα Μελίκια, μα ιδιαίτερα το σπίτι στην Παραποταμιά του Σταμάτη Βούλγαρη, πρώτου Έλληνα πολεοδόμου και στενού συνεργάτη του κυβερνήτη Καποδίστρια, ήταν αντικείμενα φλογερού, αλλά άνισου αγώνα ενάντια στην άγνοια στοιχειωδών ιστορικών δεδομένων και στην παχυδερμική αδιαφορία των υπευθύνων διοικητικών παραγόντων της Λευκίμμης.
Η τελευταία δημόσια παρουσία του ήταν στις 27 Ιουνίου 2008 όταν, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, μπήκε επικεφαλής μεγαλειώδους πορείας-διαδήλωσης στη Λευκίμμη, ενάντια στην περιβαλλοντική αυθαιρεσία και την κατασταλτική βία.

Αντρέα Γκούση,
Το χώμα της πατρώας γης
Θα είναι για σένα πανάλαφρο
η μύρτος φύλλον ατίμητον
και καλά κα κλαδιά της κυπαρίσσου

Τέλλος Πανδής

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΑΝΔΡΕΑ Δ. ΓΚΟΥΣΗ

Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του αείμνηστου φίλου γιατρού που την είχε εκφράσει χρόνια πριν τον θάνατό του ήταν να ακουστεί και τελικά ακούστηκε κατά τη διάρκεια της επικήδειας τελετής το παρακάτων σονέτο του κερκυραίου ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, βαθύτατα φιλοσοφημένο, το οποίο ταιριάζει απόλυτα με τη ζωή, τη δράση και την παρουσία ενός αεικίνητου ανθρώπου μέχρι τα βαθιά του γεράματα.

"Ανδρέας Γκούσης", νεκρολογία στην εφημερίδα "Κερκυραϊκή Ένωση (αρ. φυλ. 94, Ιούλ-Αύγ.-Σεπτ. 2009)

Έφυγε ήρεμα το Σάββατο 22 Αυγούστου στα 93 του χρόνια ένας εξαίρετος Κερκυραίος, καταξιωμένος επιστήμονας και εγκάρδιος φίλος της Κερκυραϊκής Ένωσης, ο γιατρός Ανδρέας Γκούσης.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Γκούσης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1918. Σπούδασε την ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στον τομέα της ψυχιατρικής συμπληρώσας μάλιστα τις σπουδές του σε ψυχιατρικά νοσοκομεία της Ρώμης και των Παρισίων.

Τα περισσότερα χρόνια υπηρέτησε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας του οποίου διετέλεσε Διευθυντής από το 1954 έως το 1984.

Μεταξύ των πολλών δραστηριοτήτων του ξεχωρίζει η δημιουργία του Ιατρικού Μουσείου, που στεγάστηκε στην Ιατροχειρουργική Εταιρεία, και έχει ως θέμα την ιστορία της ιατρικής στην Κέρκυρα με έμφαση στους τρόπους και τα μέσα της ψυχιατρικής θεραπείας που εφαρμόζονταν κατά περιόδους στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας.

Το 2005 τιμήθηκε από το Σώμα των Διοικητών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων Ελλάδος με τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στην ιατρική και ειδικότερα στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Αγαπούσε την Κερκυραϊκή Ένωση Αθηνών και την εφημερίδα μας, της οποίας την έκδοση ενίσχυε οικονομικά.

Η Κερκυραϊκή Ένωση Αθηνών «Ο Άγιος Σπυρίδων» και η εφημερίδα Κερκυραϊκή Ένωση εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στους οικείους των δύο αγαπητών συμπατριωτών μας για τους οποίους εύχεται να είναι αιωνία η μνήμη.


"Ανδρέας Γκούσης", νεκρολογία στην εφημερίδα "Κερκυραϊκή Ένωση (αρ. φυλ. 94, Ιούλ-Αύγ.-Σεπτ. 2009)

Ψήφισμα τη ς Ιατροχειρουργικής Εταιρείας Κερκύρας για τον Ανδρέα Γκούση (δημ. "Κερκυραϊκό Βήμα" 26/8/2009)



"Ανδρέας Γκούσης", του Μιχαήλ Παρήγορη στο "Ενημερωτικό Δελτίο του Ιατρικού Συλλόγου Κερκύρας (τ. 11, Σεπτ.-Οκτ. 2009)







"Ανδρέας Δ. Γκούσης (23.10.1917-22.08.2009)", του Κώστα Καραμούτσου στην εφημερίδα "Η φωνή της Λευκίμμης" (Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2009)







"Η Κέρκυρα και ο Κλεμανσώ", του Ευριπίδη Κλεόπα, στην "Καθημερινή Ενημέρωση" (αρ. φυλ. 2565, 1/9/2009)
















"Πάλι καλά που δεν ήταν μισότουβλο...", του Γιάννη Δημητράτου στην "Καθημερινή Ενημέρωση" (2/9/2009)





"Αντί Επικηδείου για το γιατρό Ανδρέα Γκούση", από το Επιστημονικό Συμβούλιο του Ψ.Ν. Κερκύρας (αρ. φυλ. 2559, 30/8/2009)



Αντί επικηδείου για το γιατρό Ανδρέα Γκούση

Αποχαιρετισμός εκ μέρους του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ψ.Ν. Κέρκυρας για την εκδημία του ψυχιάτρου Α. Γκούση την 22α Αυγούστου 2009.

Κέρκυρα.- «Πολλαὶ εἴναι αἱ πρόοδοι τῆς Ἰατρικῆς ποὺ ἐπετεύχθησαν χάρις εἰς τᾶς ἐπιστημονικᾶς ἐξελίξεις. Εἴναι δυστυχῶς ὅμως εἰς ὄλους μὰς γνωστοὶ οἱ ἀναχρονιστικοὶ τρόποι νοσηλεῖας τῶν ψυχικὰ ἀσθενῶν. Ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα ὁ ἀσθενῆς ἀπὸ ψυχικὴν νόσον νὰ εἴναι ὁ ALLIENUS, ὁ ξένος τῆς Κοινωνίας, ὁ ἀποδιοπομπαίος… κλείνεται μέσα στὰ ἄσυλα τῆς καταπιέσεως καὶ τῆς ἀδρανεῖας καὶ ἡ Κοινωνία …ἠσυχάζει».
«Σκοπὸς μὰς ἔιναι νὰ μεταβληθῆ ἡ σημερινῆ κατάστασις τὸ ταχύτερον μὲ κάθε δυνατὸν τρόπον.»
«Νὰ ἱδρυθοῦν κατάλληλα σύγχρονα θεραπευτήρια».
«Οἱ ἀσθενεῖς νὰ εἰσάγονται τὸ ταχύτερον πρὸς πραγματικὴν δι’ ὅλων τῶν μεθόδων θεραπεῖαν.»
«Τέλος, ἀφοῦ ἱαθοῦν καὶ ἀποκατασταθοῦν …νὰ ἀποδοθοῦν συντόμως εἰς τὴν Κοινωνίαν ὡς χρήσιμα μέλη τῆς.»
«Δὲν ἀρκεῖ ὅμως πρὸς τοῦτο μόνον ἡ ἐφαρμογῆ τῶν νέων θεραπειῶν. Πρώτα ἀπ’ ὅλα χρειάζεται καὶ ἡ ἀλλαγῆ νοοτροπίας τῶν ψυχικῶς ὑγειῶν.»

Αυτές τις απόψεις που συνοψίζουν τις αρχές και τις αξίες της σύγχρονης ψυχιατρικής, παρουσίασε ο Ανδρέας Γκούσης σε επιστημονικό συνέδριο το έτος 1960. Με αυτές τις αξίες εργάστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της μακράς του θητείας τα επόμενα χρόνια. Ο Α. Γκούσης κάλυψε με το έργο του για μια τριακονταετία την ιστορική περίοδο της Ψυχιατρικής, που ορίζεται ανάμεσα στις επαναστατικές κατακτήσεις της Ψυχοφαρμακολογίας (1950), και τις επίσης επαναστατικές κατακτήσεις της Κοινωνικής Ψυχιατρικής που ξεκίνησαν στη χώρα μας τη δεκαετία του ’80.
Μεταρρυθμιστής
Το επιστημονικό του ανάστημα και η ευαισθησία του για τον άνθρωπο που πάσχει, του επέτρεψαν να απαρτιώσει την ψυχιατρική ως ιατρική επιστήμη με τις επιστήμες του ανθρώπου, να αμφισβητεί γι΄ αυτό τις συνθήκες του ασύλου και να δρα από το 1950 ως ένας πρωτοπόρος ψθχίατρος της μεταρρύθμισης.
Το διάστημα αυτό δεν υπήρξε για το ψυχιατρείο της Κέρκυρας μόνο ο Ψυχίατρος ή ο Διευθυντής, αλλά, αναλαμβάνοντας συνολικά την πορεία και την εξέλιξη του ιδρύματος, ταυτίστηκε ο ίδιος με το θεσμό και το ίδρυμα, που αντιλήφθηκε ότι πρέπει να αλλάξει ριζικά, και αυτό το προσπάθησε μόνος του. Τότε, που ακόμα και μία άδεια εξόδου στον ασθενή ξεσήκωνε αντιδράσεις. Μόνος του και χωρίς έναν κάποιο κεντρικό σχεδιασμό για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Πρωτοπόρος
Γι’ αυτό ο Α. Γκούσης χάραξε την πορεία προς τις αλλαγές της ψυχιατρική μεταρρύθμισης, πριν από τη Μεταρρύθμιση. Και γι’ αυτό υπήρξε πρωτοπόρος. Ο Ανδρέας Γκούσης είναι αυτός που προετοίμασε το επιστημονικό και πολιτιστικό κλίμα των επερχόμενων αλλαγών, διευκολύνοντας έτσι και την κοινωνική αποδοχή τους.
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, μέχρι και πρόσφατα, συνέχισε να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις. Συχνά με ένα τηλεφώνημά του, ήθελε να μας ενημερώσει για κάποια στοιχεία του αρχείου του ή να μας συμβουλεύσει σε κάτι.
Στο τεύχος του, που αφιέρωσε στον Χρ. Τσιριγώτη φαίνεται πόσο επηρεασμένος είναι ο ίδιος από τις ιδέες του πρώτου Έλληνα ψυχιάτρου: «… για την ανάπτυξη και εις την πατρίδα μας της νοσηλείας, της κοινωνικής αποκαταστάσεως και εν γένει των συνθηκών διαβιώσεως των εκ ψυχικών νόσων πασχόντων ανθρώπων».
Ο Ανδρέας Γκούσης παρέλαβε έτσι μία πολύτιμη κληρονομιά από τον Χρ. Τσιριγώτη, την καλλιέργεια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και την παρέδωσε στην καινούρια γενιά των Κερκυραίων ψυχιάτρων που προσπαθεί να αναπτύξει στο νησί μας τις σύγχρονες υπηρεσίες ψυχικής υγείας που εστιάζουν στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα.

Αγαπητέ Πρωτοπόρε Συνάδελφε,

Η Διοίκηση, το Επιστημονικό Συμβούλιο και οι εργαζόμενοι του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας, σε αποχαιρετούν σήμερα και σε ευχαριστούν για την πολύτιμη προσφορά που του αφήνεις.

Το Επιστημονικό Συμβούλιο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κέρκυρας

"Για τον Ανδρέα Γκούση", του Θεοφύλακτου Ζερβού στο "Κερκυραϊκό Βήμα" (3/9/2009)






Tuesday, September 13, 2011

"'Εφυγε στα 93 του ο αιώνιος έφηβος", από τον Κ. Μπαλό στο "Κερκυραϊκό Βήμα (αρ.φυλ. 7726, 25/8/2009)





"Αντί Επικηδείου", του Τέλλου Πανδή, στο "Κερκυραϊκό Βήμα" (26/8/2009)

Κόπηκε το νήμα της ζωής του γιατρού Αντρέα Γκούση, του διακεκριμένου επιστήμονα, του δραστήριου πατριώτη, του Κερκυραίου ευπατρίδη.
Με εξαιρετική - μέχρι τέλους – πνευματική διαύγεια, με ήρεμη συνείδηση και συνέπεια στις αρχές του, φεύγει - πλήρης ημερών – να συναντήσει τις ψυχές προσφιλών προσώπων και επιφανών προγόνων του.
Είχα την τιμή να με καλύπτει – πολλά χρόνια τώρα – η εμβέλεια της εμπιστοσύνης του, και την ευκαιρία να γνωρίσω τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του ευαίσθητου, κοινωνικά και επιστημονικά, του αγωνιστή γιατρού των χρόνων της ιταλογερμανικής κατοχής και του απελευθερωτικού μετώπου• του αταλάντευτου δημοκράτη• του διεκδικητικού – μαχητικού αρθρογράφου στον κερκυραϊκό και αθηναϊκό τύπο.
Δραστήριο μέλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού των δίσεκτων εκείνων χρόνων• μέλος επιστημονικών επιτροπών σε διεθνή συνέδρια• εξέχον στέλεχος πολιτιστικών και περιβαλλοντικών συλλόγων...
Η Κέρκυρα ήταν η έγνοια του, μα η Λευκίμμη η αγάπη του. Οι αγώνες του για την ποιότητα ζωής, την ανάδειξη της πολιτιστικής της κληρονομιάς και τη διατήρηση απ’ τη φθορά του χρόνου, των μνημείων της, ήταν συνεχείς κι επίμονοι.
Το αρχοντικό του νομικού και βουλευτή Σωκράτη Κουρή – το μετέπειτα Κογεβίνα – στους Αγ. Θεοδώρους, η έπαυλη των Καποδίστρια στα Μελίκια, μα ιδιαίτερα το σπίτι στην Παραποταμιά του Σταμάτη Βούλγαρη, πρώτου Έλληνα πολεοδόμου και στενού συνεργάτη του κυβερνήτη Καποδίστρια, ήταν αντικείμενα φλογερού, αλλά άνισου αγώνα ενάντια στην άγνοια στοιχειωδών ιστορικών δεδομένων και στην παχυδερμική αδιαφορία των υπευθύνων διοικητικών παραγόντων της Λευκίμμης.
Η τελευταία δημόσια παρουσία του ήταν στις 27 Ιουνίου 2008 όταν, καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, μπήκε επικεφαλής μεγαλειώδους πορείας-διαδήλωσης στη Λευκίμμη, ενάντια στην περιβαλλοντική αυθαιρεσία και την κατασταλτική βία.





Αντρέα Γκούση,
Το χώμα της πατρώας γης
Θα είναι για σένα πανάλαφρο•
η μύρτος φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδία της κυπαρίσσου.

Τέλλος Πανδής








"Έφυγε ο γιατρός Αντρέας Γκούσης", του Γιώργου Ζούμπου στην "Ενημέρωση" (αρ. φυλ. 2559, 24/8/2009)









Έφυγε μέσα στο Σαββατοκύριακο πλήρης ημερών ο σεβαστός και αγαπητός γιατρός Αντρέας Γκούσης, κλείνοντας έναν ιστορικό κύκλο για την Κέρκυρα καθώς ήταν ο τελευταίος επιζών της δωδεκαμελούς νομαρχιακής επιτροπής Κέρκυρας του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου.

Το ΕΑΜ Κέρκυρας ανασυγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη του 1943 με κύριους οργανωτές τον Απόστολο Γκρόζο και το Βασίλη Άνθη. Ο Αντρέας Γκούσης συμμετείχε εκπροσωπώντας την «Εθνική Αλληλεγγύη», μία οργάνωση η οποία πρόσφερε πολλά στην ανακούφιση των διωκόμενων και των πεινασμένων της Κατοχής.

Το Νοέμβρη του 1943 βοήθησε στην προώθηση από το ΕΑΜ στην Ελεύθερη Ελλάδα του πληρώματος του Β17 που είχε προσγειωθεί στη Λευκίμμη. Το Δεκέμβριο του 1944 προσπάθησε μαζί με το διευθυντή του Ψυχιατρείου Π. Ζη μάταια να βοηθήσει τον Πρωτοδίκη Παναγιώτη Γίδα που είχε ξυλοκοπηθεί θανάσιμα λόγω της ιδιότητάς του ως Ειδικού Επιτρόπου Δοσιλόγων. Μάλιστα, στα 1984, σαράντα χρόνια μετά τη δολοφονία, εξέδωσε ένα 20σέλιδο βιβλιαράκι με τα γεγονότα και την αιτία της δολοφονίας του Γίδα.

Στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, όταν υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προφυλάξει συναδέλφους του οι οποίοι διέτρεχαν κίνδυνο λόγω των πολιτικών τους αντιλήψεων.

Αθήνα, Παρίσι και Κέρκυρα

Σπούδασε ιατρική στην Αθήνα και στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στο εκεί Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια υπήρξε στέλεχος στη Νεογνολογική Κλινική του Ευαγγελισμού και στο Δρομοκαΐτειο. Στον επιστημονικό του χώρο ήταν πρωτοπόρος προσπαθώντας να αναπτύξει την απασχολησιοθεραπεία στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας, με τη συνδρομή Φιλανθρωπικών Οργανισμών. Για τις καινοτομίες που εφάρμοσε (επιστημονικός διευθυντής από το 1954 της Β΄ Κλινικής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου), έγιναν εκτεταμένες αναφορές του ονόματός του σε αμερικανικά περιοδικά της εποχής (δεκαετία 1950-70) και προκάλεσε θετικά σχόλια από Βρετανούς και Γάλλους συναδέλφους του.

Μέλος πολλών επιστημονικών οργανισμών, εργάστηκε μέσα από το συμβούλιο του τοπικού παραρτήματος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού βοηθώντας με κάθε τρόπο τη λειτουργία του. Σαν μέλος του συμβουλίου της Ιατροχειρουργικής Εταιρείας αναβάθμισε τη λειτουργία του Ιατρείου και οργάνωσε το μικρό μουσείο και τη Βιβλιοθήκη του.

Στα 1960 εξέδωσε την μελέτη του για την ιστορία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου της Κέρκυρας, καθώς και για τη ζωή και το έργο του Χριστ. Τσιριγώτη, του πρώτου Έλληνα ψυχίατρου (δύο αντίτυπα της δυσεύρετης σήμερα αυτής μελέτης σώζονται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης μας). Στη μελέτη αυτή σκιαγραφείται και η τότε κατάσταση και δραστηριότητα του Ψυχιατρείου, οι αντιλήψεις του Αντρέα Γκούση για την κοινωνικοποίηση των ασθενών και την προστασία του αναπήρου παιδιού και πολλά σχετικά δημοσιεύματα εφημερίδων και επιστολές.

Άνθρωπος με έντονη κοινωνική παρουσία, άφησε εκατοντάδες δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο για τα προωλήματα της περιοχής μας και έχοντας πάντα το νου στραμμένο στη γενέτειρά του τη Λευκίμμη, καθιέρωσε από χρόνια ετήσιο διαγωνισμό για τους μαθητές της περιοχής στη μνήμη του πατέρα του. Παρών στις κινητοποιήσεις ακόμα και όταν υπό το βάρος των χρόνων και της επιδεινούμενης υγείας του δυσκολευόταν να κινηθεί. Υπογράμμιζε πάντα ότι ήταν «συνταξιούχος γιατρός». Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πήρε σύνταξη!

Το «American Corrective Therapy Journal» γράφει για τον Αντρέα Γκούση σε ένα αφιέρωμα πέντε σελίδων στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας το Μάη του 1969:

«…Μεταβολές στη δραστηριότητα των ασθενών πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα με τις καινοτομίες αυτές και στο 16ο Συνέδριο Χειρουργικής ο Δρ Γκούσης είπε: η δυστοκία αυτών των ψυχικώς ασθενών δεν μπορεί να αποκρυβεί με ημίμετρα. Πρέπει πρώτα να αλλάξει η νοοτροπία αυτών που έχουν «σώας τα φρένας» προς αυτούς που δεν τας έχουν σώας για να αλλάξουν ριζικά και οι πραγματικοί όροι ζωής των ασθενών.

Αυτοί οι όροι ζωής που ο Δρ Γκούσης θεωρεί απαραίτητους για τους ασθενείς του μου προσδιορίστηκαν ανεπίσημα σε μία συνομιλία που είχα μαζί του κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου τον Ιούνιο του 1968. Περιλαμβάνουν επαρκή θεραπευτική αγωγή σε ευχάριστο περιβάλλον και με ενδιαφέρουσε εργασία που καθορίζει ο εργασιοθεραπευτής και περιέχει κατ’ αυτόν μία έννοια ατομικής πρωτοβουλίας. Οι ψυχασθενείς αισθάνονται ότι συνεργάζονται μεταξύ τους αρμονικά. Και κάτι ακόμα: ο Δρ Γκούσης έχει πίστη στη συμβολή των καλών τεχνών στη θεραπεία. Επιμένει ότι οι ασθενείς του πρέπει να έχουν εύθυμα μουσικά προγράμματα. Ενώ δεν διατίθενται αρκετά κεφάλαια για να υπάρχει επαρκής ιματισμός και κατάλληλα θερμαντικά σώματα για τους ασθενείς του, ο Δρ Γκούσης προσπάθησε να εφαρμόσει τις δικές του μεθόδους. Το πιστεύω του και οι ελπίδες του μεταδόθηκαν και σε άλλους.




Monday, September 12, 2011

Ο γιατρός Δημήτρης Γκούσης

Αισθάνομαι ότι είναι τόλμημα το να γράψω για τον γιατρό Δημήτρη Γκούση. Τόλμημα γιατί φοβάμαι μήπως τον μειώσω. Γιατί νιώθω ότι χρειάζεται πολύ δυνατή πένα για να αποδόση όλο το μέγεθος εκείνου.
Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Είχε κάμει το καθήκον θρησκεία του και προστάτιδα του καθήκοντός του είχε την άγρυπνη συνείδησή του. Αυτά τα δύο (καθήκον και συνείδηση) ήταν τα ινία που οδηγούσαν το άρμα όλης της ζωής του. Ήταν ένας (ανθρώπινα μόνο) Ναζωραίος. Στο θυμιατό του το λιβάνι έκαιγε χωρίς διακοπή. Ενδεικτικά φανερώνω έναν κόκκο από το λιβάνι αυτό:
Κάποτε, βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Η καρδιά του έλεγε να πάει στην Αθήνα. Εκεί, η κόρη του, Ελένη, (πάνω στον ανθό της ηλικίας της) νοσηλευόταν βαριά άρρωστη και κινδύνευε. Η επιδημία που είχε ενσκήψει στην περιοχή της Λευκίμμης τότε απαιτούσε την παρουσία γιατρού. Αντικαταστάτης ιατρός δεν υπήρχε. Τι να έκανε; Το καθήκον και η συνείδησή τον οδήγησαν και δυσαρέστησαν την καρδιά του.
Ένας δεύτερος κόκκος λιβανιού είναι και το ακόλουθο:
Στο χωριό Βιταλάδες (εκεί υπηρέτησα ως δάσκαλος οχτώ χρόνια) κατοικούσε και ένας που άκουε στο παράνομα «Κουτσικούς». Ήταν πάμπτωχος, με πολλά παιδιά και εγγόνια. Εκεί κάλεσε ο άρρωστος «Κουτσικούς» τον γιατρό κάποτε. Ο Δ. Γκούσης χρησιμοποιούσε μία άμαξα, που τον πήγαινε στα γύρω χωριά, με αμαξά έναν γείτονα και το άλογό του. Πλήρωσε λοιπόν ο γιατρός τον αμαξά και τον μετέφερε στου «Κουτσικού» το σπίτι. Άφησε τη συνταγή κάτω από το μαξιλάρι του αρρώστου, συντροφιά με ένα μεγάλο χαρτονόμισμα, ώστε να αγοράσει τα φάρμακα και να περισσέψουν αρκετά. Αυτά μου τα διηγήθηκε ο ίδιος ο «Κουτσικούς» μέσα στο καφενείο. Ο γιατρός είχε καταλάβει την ανέχεια του αρρώστου.
Είχε τοποθετήσει την υλική υπόστασή του στην υπηρεσία των ιδανικών του, σαν άλλος Ιπποκράτης. Ο Δημήτρης Γκούσης ήταν ευτύχημα για την περιοχή, ήταν ό,τι ευγενέστερο. Η εσωτερική του συγκρότηση τον ανέβασε στο ύψος του ιδανικού και τον κατέστησε αθάνατο.
Η προτομή του στο μνήμα του φαίνεται ορειχάλκινη. Εγώ όμως την βλέπω να ακτινοβολεί. Την βλέπω Φάρο Οδηγό, Φάρο που γίνεται φωτεινότερος, όσο υλιστικότερη γίνεται η εποχή μας.
Ο Δημήτρης Γκούσης άφησε εποχή που η σημερινή πεζότητα την κάνει νοσταλγία…


Φυλάκης Λάντος (Θεοφύλακτος Ζερβός), συντ/χος εκπαιδευτικός

Κέρκυρα, 19-05-2011

"In memoriam", του Κώστα Καραμούτσου στην εφημερίδα "Η Κέρκυρα Σήμερα" (αρ. φυλ. 3949, 5/9/2009)

Ανδρέας Δ. Γκούσης
23.10.1917 - 22.08.2009

Υπάρχουν στιγμές, που όταν ένας άνθρωπός σου εκδημεί, νοιώθεις έντονα τη λύπη, ή τη χαρά στην ειδική περίπτωση που απαλλάχτηκε από ιώβεια βάσανα. Στην περίπτωση του Ανδρέα, του γιατρού μας, πλην του άφατου ψυχικού πόνου των οικείων του, όλοι οι φίλοι αισθάνθηκαν μόνο το βαθύ σεβασμό, γιατί έφυγε πλήρης ημερών και με μια διαύγεια που πολύ θα ήθελαν να την έχουν στα τριάντα τους, που το ανθρώπινο μυαλό αρχίζει να φυραίνει.
Ο Ανδρέας Γκούσης ήταν πασίγνωστος στον τόπο μας ως γιατρός και Διευθυντής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Κερκύρας, ως πολίτης δράσης και ως κοινωνικό κορυφαίο πρόσωπο, που αξίζει να βιογραφηθεί, όσο το δυνατό ψύχραιμα και με πληρότητα αποφεύγοντας τα περιττά και τα κοσμητικά, που θα αποτελούσαν ανευλάβεια στην ιστορία του.
Γεννήθηκε, λοιπόν στους Αναπλάδες του Πεντάχωρου της Λευκίμμης από το Δημήτριο Γκούση (1887 - 1953) γιατρό και τη Σοφία Γ. Καρύδη, γόνο της ευκατάστατης οικογένειας των Κουσπάδων. Παππούς του ήταν ο ιεροδιδάσκαλος παπαΔημήτρης Γκούσης, καλούμενος Μπέης, στον οποίο μαθήτευσε στο εύφημο στα χρόνια εκείνα Σχολαρχείο, που λειτουργούσε στην περιοχή του Άι Θόδωρου - Ποταμιού. Αποφοίτησε από το αλήστου κερκυραϊκής μνήμης Πρακτικό Λύκειο της Κέρκυρας, που το διεύθυνε ο χημικός Αχιλλέας Φρειδερίκος, και 16ετής εισάχτηκε (1934) στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1940, λίγο πριν την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
Στρατεύτηκε αμέσως και υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός στα χειρουργεία που στήθηκαν στα κτήρια της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας, βοηθός του αείμνηστου καθηγητή ιατρικής Πέτρου Σωκρ. Κόκκαλη. Εκεί γνώρισε αφοσιωμένες στο καθήκον τις Κερκυραίες Ερυθροσταυρίτισσες Ιουλία Ανδρεάδη (αδελφή του ακαδημαϊκού καθηγητή Ανδρέα Ανδρεάδη), που σε μεγάλη ηλικία καθισμένη σ’ αναπηρικό καρότσι παρηγορούσε τους τραυματίες του πολέμου, και την Ελένη Παρασκευοπούλου (αδελφή του λόγιου Ντίνου Θεοτόκη), η οποία έδινε άυπνα το παρόν της, για να σωθούν οι ζωές των πληγωμένων ηρώων.
Η προσφορά του Γκούση από τις 28.10.1940 ως το Πάσχα του 1941 δεν υπολογίζεται. Εκεί απέκτησε μοναδική επιστημονική εμπειρία και εκεί διαμόρφωσε φιλοσοφία ζωής, που λίγοι άνθρωποι μπόρεσαν σ’ ολόκληρες τις δεκαετίες του βίου τους. Σκυμμένος μέρα - νύχτα πάνω από σακατεμένα κορμιά ηρώων, πάνω από σάπια άκρα απ’ τα κρυοπαγήματα, έπρεπε να εφαρμόσει, την ιπποκράτεια αρχή τα πάντα στον ασθενή, τίποτε στον εαυτό μας. Σ’ αυτό το κλίμα ευνοήθηκε από τη θεά τύχη να είναι απών, αφού μόλις προ ενός τετάρτου της ώρας είχε παραδώσει το νυστέρι για ν’ αναπαυθεί, όταν έπεσε πάνω στη χειρουργική κλίνη βόμβα των θρασύμαχων Ιταλών και μετέτρεψε τα πάντα σε κόλαση διαπερνώντας τρία πατώματα, ώσπου να φθάσει στο υπόγειο. Ήταν ημέρα Πάσχα 12 το μεσημέρι και ένα τέταρτο της ώρας πριν την υπογραφή ανακωχής Ιταλών και Ελλήνων.
Στις τρεις το απόγευμα οι Ιταλοί μπήκαν στα Γιάννενα. Ο Γιατρός Γκούσης σε κόλαση ανύπαρκτου κράτους ανέλαβε να μεταφέρει 200 περίπου τραυματίες από τα Γιάννενα στην Αθήνα μέσω Αγρινίου, στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία. Πάνω στα 15 καμιόνια όλοι σφάδαζαν από τους πόνους. Όλοι πείναγαν και αρκετοί άφησαν καθ’ οδόν την τελευταία τους πνοή. Ορδές Ελλήνων στρατιωτών κατέβαιναν μετά την κατάρρευση, όπως-όπως, προς τη νότια Ελλάδα. Ανάμεσά τους ο λαμπρός εκπαιδευτικός, φιλόλογος Γιάννης Ζερβός (Ράμμος), που τον συνάντησε στο Κρυονέρι Μεσολογγίου δίχως παπούτσια και ο γιατρός του έδωσε τα δικά του, αφού ο ίδιος βρισκόταν πάνω σ’ αυτοκίνητο και δεν τα είχε τόση ανάγκη, ενώ ο καθηγητής κινδύνευε να φτάσει στην Κέρκυρα ξυπόλυτος.
Τον Αύγουστο του 1941 ο γιατρός επέστρεψε μέσω Πατρών πάνω σ’ ένα μπατέλο λιμνίσιο Λευκιμμιώτικο, που λόγω υπερφόρτωσης ήθελε τέσσερα μόλις δάκτυλα, για να βουλιάξει. Στάθηκε κι εκεί τυχερός, γιατί δε συνάντησε το πλεούμενο νάρκες επιφάνειας, που είχαν σπείρει οι Ιταλοί σ’ όλη την ακτογραμμή, μία των οποίων ανατίναξε συμπορευόμενο βενζινόπλοιο με Κερκυραίους, που βρήκαν τραγικό θάνατο, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο γιατρός Δανίλης Κόλλας.
Το πλοιάριο τον αποβίβασε στο ποταμάκι του Γρίττα, κοντά στου Καλυβιώτη του χωριού Περιβόλι. Βρήκε την ιταλική κατοχή σε απόλυτη ακμή. Ευκαιρία δράσης βρήκε με την ένταξή του στο ιατρικό προσωπικό του Ψυχιατρείου Κέρκυρας ως βοηθός του Ψυχίατρου Τάκη Ζη, οργανωμένου μέλους του Ε.Α.Μ. (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου), λαμπρού επιστήμονα, ανιψιού του σπουδαίου πολιτικού Αλέξανδρου Παπαναστασίου.
Τότε όλη η Ελλάδα ήταν στα χέρια των δοσιλόγων, των ταγματασφαλιτών και των μαυραγοριτών. Πέπλο δυστυχίας κάλυπτε όλο το λαό, πλην εκείνων, που ασελγούσαν στο πονεμένο σώμα της πατρίδας.
Ο γιατρός Ανδρέας Γκούσης έκαμε αυτό, που πρέπει να κάνει κάθε έντιμος πατριώτης. Μπολιασμένος από τον Ζη εντάχτηκε στην αντιστασιακή οργάνωση Εθνική Αλληλεγγύη. Την είχαν ιδρύσει ο Μάχος Ρούσσης, οι γιατροί Θεόδωρος Γουλής και Σπύρος Γλυκιώτης και ο πράκτορας Δημήτρης Κόντης. Έργο της η εθνική συνύπαρξη κάτω από τον επικίνδυνο ιταλικό ζυγό, που επιδίωκε πλην των άλλων την ενσωμάτωση ειδικά της Κέρκυρας στην ιταλική επικράτεια. Τα μέλη σ’ απόλυτη τοπική σύμπνοια και συνεννόηση με τα μέλη του ΕΔΕΣ μοίραζαν τρόφιμα στους αναξιοπαθούντες Κερκυραίους. Δεν είναι δε τυχαίο ότι οι στρατιώτες της Acqui προκλητικά συμπεριφερόμενοι πρότειναν στα πεινασμένα κορίτσια των Κερκυραίων το una volta, una pagnotta...
Η ζωή της οργάνωσης αυτής υπήρξε βραχεία, γιατί προδόθηκε και συνελήφθηκαν τα ηγετικά πρόσωπα, που βρέθηκαν στο σπίτι του Ρούσση και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Όμως ο Παναγιώτης Ζης, πριν ηττηθούν οι Ιταλοί και έλθουν οι Γερμανοί, συνέστησε νέα οργάνωση στην οποία συμμετείχαν ο Παναγιώτης Γίδας, Εισαγγελέας Πρωτοδικών· ο Ανδρέας Γκούσης, γιατρός και εκπρόσωπος Εθνικής Αλληλεγγύης· ο Γιάνκος Ερωτ. Μωραΐτης, γιατρός και τακτικό μέλος της Οργάνωσης.
Παράλληλα τη Νομαρχιακή Επιτροπή του Ε.Α.Μ. επί Γερμανών, που δεν την χαρακτήριζε κομματισμός, συνέστησαν: ο παθολόγος Ερωτόκριτος Μωραΐτης, ο αρχαιολόγος Γιάννης Παπαδημητρίου ως οργανωτικός Γραμματέας, ο οφθαλμίατρος Λεωνίδας Τοπάλης ως μέλος, ο πρώην βουλευτής Ανδρέας Δενδρινός, ο ποτοποιός Δημήτρης Μαζαράκης, ο τραπεζικός υπάλληλος Βασίλης Άνθης, ο εκπρόσωπος του εργατικού κέντρου μηχανικός αυτοκινήτων Γεώργιος Τζήλιος, ο μετέπειτα βουλευτής Γιάννης Δραγωνέτης, ο εκπρόσωπος των Αγροτικών Συνεταιρισμών, ο τότε φοιτητής της νομικής Θανάσης Βλάσσης και ο Ηλίας Πολίτης, που έφυγε όντας φοιτητής ιατρικής για την Αθήνα.
Εκείνο που ιδιαίτερα τόνιζε ο Ανδρέας Γκούσης ήταν η αγαστή συνεργασία του Ζη, του Γίδα και του ίδιου με το δικηγόρο και πρώην εισαγγελέα (1921 - 1923) Δημήτρη Ζερβό - Ζυμάρη, που εκπροσωπούσε τον ΕΔΕΣ.
Μετά τα Δεκεμβριανά (1944) επιστρατεύτηκε για άλλη μια φορά και υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός στο στρατιωτικό νοσοκομείο, που στήθηκε στο Ορφανοτροφείο «Γεώργιος Σταύρος» των Ιωαννίνων. Επειδή αρνήθηκε να μεταβεί στο σπίτι του Επιτελάρχη, για να κάμει ένεση άνευ λόγου στη σύζυγό του, μετατέθηκε στο Καρπενήσι, όπου τραυματίστηκε στο γόνατο από αδέσποτη σφαίρα. Πρέπει να σημειωθεί ότι στα Γιάννενα είχε καταδικαστεί από Αλβανοτσολιάδες με εκτέλεση δια σιδηρολοστού, γιατί είχε κατηγορηθεί ως κομμουνιστής από κάποιο ενωμοτάρχη. Απέφυγε την καταδίκη χάρη στην έγκαιρη ενημέρωση, που του έγινε, την ανώμαλη εκείνη περίοδο από το Διευθυντή του Εκτελεστικού, που έτυχε να είναι γιατρός και του συνέστησε να μη βγαίνει έξω. Ενώ, λοιπόν, βρισκόταν τραυματίας στο νοσοκομείο Τρικάλων και ύστερα της Λάρισας για ένα μήνα, απολύθηκε όντας της κλάσης του 1939.
Επανήλθε στη Λευκίμμη και άσκησε γενική ιατρική δίπλα στον πατέρα του, που ο κόσμος τον λάτρευε. Το 1949 υπηρέτησε ως νευρολόγος - ψυχίατρος στο νοσοκομείο Δρομοκαΐτειο. Το 1950 - 1951 εξειδικεύτηκε ως ψυχίατρος στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης και συμπλήρωσε την ειδικότητά του το 1952, ως υπότροφος της Γαλλοαμερικανικής Συνεργασίας, στο Παιδονευροψυχιατρικό Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου του Παρισιού.
Εκεί έγραψε το πρώτο του επιστημονικό σύγγραμμα «Επίδραση του επιταχυνόμενου ανώδυνου τοκετού επί του εγκεφάλου του εμβρύου» Παρίσι 1952.
Το δεύτερο βιβλίο, προϊόν κι αυτό παρατηρήσεων και πειραμάτων, είχε τίτλο «Απασχολησιοθεραπεία». Το έγραψε στην Κέρκυρα το 1961 και μεταφράστηκε σε πέντε γλώσσες.
Το βιβλίο αυτό τον καταξίωσε διεθνώς ως επιστήμονα, πρωτοπόρο στο είδος του, και κατέστησε το ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Κέρκυρας κορυφαίο ίδρυμα διεθνούς ενδιαφέροντος, γιατί ήταν το πρώτο που εργάστηκε για την αποασυλοποίηση των ασθενών.
Επί χούντας (1967 - 1974) ιατρική επιτροπή της Παγκόσμιας Υγείας πρότεινε στο τότε υπουργείο υγείας να διαθέσει δικά της κεφάλαια για συνεδριακή αίθουσα εντός του Ψυχιατρείου Κερκύρας 450 θέσεων, για μετεκπαίδευση ιατρών απ’ όλο τον κόσμο και το αίτημα απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι θα κτιστεί νέο νοσοκομείο στο Κεφαλομάντουκο. Τα χρήματα χάθηκαν.
Ωστόσο, την ανάθεση εργασιών στους ψυχασθενείς, την εβδομαδιαία οργάνωση συναυλιών (κυρίως με έγχορδα) και τις εκδρομές υιοθέτησαν και εφάρμοσαν ως διαρκή προγράμματα των θεραπευτηρίων από την Αμερική ως την Ιαπωνία. Επί των ημερών Γκούση το Ψυχιατρείο Κερκύρας από αποθήκη ανθρώπων πανελλήνιας εναποθέσεως, μεταβλήθηκε σε πραγματικό θεραπευτήριο και πολλοί άνθρωποι βρήκαν την ελευθερία τους, που, ενώ ήσαν καλά, τους είχαν εγκλείσει οι οικείοι τους. Ο γιατρός είχε ταυτιστεί στην κερκυραϊκή κοινωνία με αυθεντία, γι’ αυτό ήταν εύκολο στον πρώτο εκνευρισμό του συνομιλητή σου να σε παραπέμψει «στον Γκούση».
Το 1984 ο γιατρός συνταξιοδοτήθηκε, αλλά συνέχισε να θεραπεύει την επιστήμη του και με αμείωτο ενδιαφέρον να ασχολείται για όλα τα κοινωνικά προβλήματα και τα στραβά των κρατικών φορέων.
Το κοινωνικό του πρόσωπο το έδειξε σ’ όλες τις εποχές. Ήταν λιτός και αφιλοχρήματος, υποστηριχτής των αδυνάτων και καλός πατριώτης. Το ενδιαφέρον του δεν ήταν σοβινιστικό. Ήταν Κερκυραίος ως το κόκκαλο και Λευκιμμιώτης ως το μυελό των οστών...
Χάρη σ’ αυτόν έγινε μια εξαιρετική ονοματοθεσία των δρόμων του Πεντάχωρου Λευκίμμης, που τη χαρακτηρίζει ο σεβασμός στην τοπική ιστορία και γι’ αυτό η αντικειμενικότητα. Είναι αδύνατο να πετύχαινε σήμερα και να είχε τη γενική αποδοχή. Χάρη στο Γκούση τα προβλήματα ετοιμορροπίας και αξιοποίησης των σπιτιών: του πρώτου Έλληνα πολεοδόμου, συνεργάτη του Καποδίστρια Σταμάτη Βούλγαρη και του ζωγράφου Λυκούργου Κογεβίνα, εγγονού του σπουδαίου μεταρρυθμιστή βουλευτή Σωκράτη Κουρή, βρήκαν πανελλήνια, για να μην πούμε ευρωπαϊκή απήχηση. Δυστυχώς δεν ενδιαφέρθηκε να τα φροντίσει μια στρατιά Δημάρχων, Νομαρχών, Περιφερειαρχών, Βουλευτών και παντοδύναμων Υπουργών. Είναι λυπηρό που ο Γκούσης έφυγε και τα ιστορικά αυτά σπίτια της Λευκίμμης μεταβλήθηκαν σε εθνική ντροπή.
Ο Γκούσης έφυγε κι άφησε πίσω του έργο επιστημονικό και έργο κοινωνικό (επί 10/ετία Πρ. Τοπικού Ερ. Σταυρού). Ο σεμνός και ταπεινός ασκληπιάδης έδειξε την ανθρώπινη ολοκλήρωσή του με την απέριττη κηδεία του. Όντας στα καλά του ως την τελευταία του πνοή παράγγειλε η εξόδια ακολουθία να είναι λιτή και αντί φλύαρων λόγων να διαβαστεί η λήθη του Λορέντζου Μαβίλη. Ας επιτραπεί στο γράφοντα, που ήταν επί 45 χρόνια συνομιλητής και φίλος του, να ερμηνεύσει την έσχατη επιθυμία του.
Αποτοξινωμένος εδώ και πολλά χρόνια από τα πολιτικά και τα κατ’ επιφάνειαν θρησκειολογικά πίστευε στη συμφωνία λόγων και πράξεων, στα οποία συναντώνται θρησκεία και πολιτική υπέρ του ανθρώπου. Πάνω στην πράξη, όπως διαπίστωσε ο αναγνώστης, κινδύνευσε δύο φορές η ζωή του και του θύμιζαν τα γεγονότα το τέλος του αγαπημένου του ποιητή. Το υπέροχο σονέττο έδωσε και στον Ανδρέα την ευκαιρία να καλοτυχίσει τους νεκρούς γιατί δε θυμούνται πια την πίκρα της ζωής, κάτι που δεν μπορούν να κάμουν οι ζωντανοί. Δεν υμνεί το θάνατο και το ’δειξε με τη ζωή του, που ήταν γεμάτη αγώνες και πίκρες. Ζωή την οποία φρόντισε, για να φτάσει στο ενενηκοστό δεύτερο.
Για όλα αυτά ο Ανδρέας Γκούσης θα συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στις μελέτες των επιστημόνων και να είναι μπρος στα μάτια και τα πόδια των Κερκυραίων. Κυρίως αυτών που δεν εκτελούν το καθήκον τους.

Κ. Δ. Καραμούτσος
































Wednesday, May 18, 2011

3ο Βραβείο 2011



Ειρήνη Θεριανού







___________________________________________________________________
Θεοδώρα Ζερβού












Monday, May 16, 2011

Βράβευση Μαθητών 2011


Ο Διαγωνισμός 2011, με θέμα «Τα όσπρια (λαθύρια, φασόλια, ρεβύθια) στη διατροφή των Λευκιμμιωτών», διεξήχθη στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Λευκίμμης (Νεοχώρι), με τη συμμετοχή των παρακάτω μαθητών της Ε΄ και της Στ΄ τάξης:


Ασπιώτη Μαρία, του Δημητρίου, ΣΤ΄ Τάξη, Σπαρτερά
Ασπιώτη Όλγα, του Χαραλάμπους, Ε΄ Τάξη, Σπαρτερά
Βλάσση Ελένη, του Αλεξάνδρου, E΄ Τάξη, Κρητικά
Ζερβού Θεοδώρα, του Ηλία, ΣΤ΄ Τάξη, Άγιοι Θεόδωροι
Θεριανού Ειρήνη, του Θρασυβούλου, Ε΄ Τάξη, Νεοχώρι
Κάλφας Νεκτάριος, του Γεωργίου, ΣΤ΄ Τάξη, Παλαιοχώρι
Κάντας Δημήτρης, του Κυρίλλου, ΣΤ΄ Τάξη, Παλαιοχώρι
Κουρής Συμεών, του Βασιλείου, ΣΤ΄ Τάξη, Μελίκια
Μπάστας Αγησίλαος, του Αναστασίου, ΣΤ΄ Τάξη, Μπαστάτικα




Οι βραβευθέντες μαθητές με τους δασκάλους τους.

Τα βραβεία κατανεμήθηκαν ως εξής:

1ο Βραβείο: Αγησίλαος Μπάστας
2ο Βραβείο: Νεκτάριος Κάλφας
3ο Βραβείο: Ειρήνη Θεριανού & Θεοδώρα Ζερβού
ενώ οι υπόλοιποι συμμετέχοντες παρέλαβαν πιστοποιητικά συμμετοχής.

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές που συμμετείχαν, για τις πολύ ωραίες εργασίες τους και, πάνω από όλα, για την έρευνά τους, μέσω της οποίας εμπλούτισαν τις γνώσεις τους για τον τόπο μας.
Συγχαρητήρια επίσης στους διδασκάλους του 4ου Δημοτικού Σχολείου, οι οποίοι στήριξαν τον Διαγωνισμό και τους συμμετέχοντες μαθητές.

Monday, March 28, 2011

Διεξαγωγή Διαγωνισμού 2008


Ο Τηλέμαχος Καββαδίας

Ο Τηλέμαχος Καββαδίας σε φωτογραφία του 1926


Ο Τηλέμαχος Καββαδίας (1892-1956) ήταν Παιδίατρος, Μέλος της Γυμναστικής Ακαδημίας της Σουηδίας, ενώ διετέλεσε Διευθυντής της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής από το 1940 έως το 1949.


Ο Τηλέμαχος Καββαδίας υπήρξε μεγάλος αθλητής, με πλήθος διακρίσεων, παράλληλα, όμως, επιδίωξε με συνέπεια την επιστημονική του κατάρτιση, με αποτέλεσμα να είναι από τους πρωτοπόρους, τόσο στην εισαγωγή της φυσικής αγωγής, όσο και της κινησιοθεραπείας στην Ελλάδα.